W książce opisane są działania misjonarzy, ich relacje z mieszkańcami Afryki i efekty ich wieloletniej pracy.

Dzieci ulicy

Wiele dzieci w Afryce mieszka na ulicy. U nas takie osoby od razu trafiłyby do domu dziecka, a dorosła i odpowiedzialna osoba zajęłaby się nimi. W Afryce widok bezdomnego dziecka nikogo nie dziwi. Takim dzieciom chce pomagać ks. Jacek. Chodzi w miejsca, które inni omijają szerokim łukiem- w miejsca brudne, ciemne i niebezpieczne. Chodzi tam, gdzie wie, że spotka dzieci ulicy. Niestety panuje tam dramatyczna przemoc.

„Ulice to hardcore. Rządzą silniejsi. Raz chłopakowi spalili plecy w ogniu. Innych kamieniowali bo liderowi grupy zginęła komórka.”

Bezdomne dzieci są odrzucane przez społeczeństwo. Nie otrzymują żadnej pomocy, są wytykane i prześladowane. Ks. Jacek wiele godzin spędza wśród dzieci ulicy. Towarzyszy im, rozmawia z nimi. Próbuje zdobyć ich zaufanie. Dopóki go nie zdobędzie, nie będzie w stanie im pomóc.

Początkowo dzieci są wobec niego nieufne. Trudno się dziwić. Zostały w swoim krótkim, dotychczasowym życiu skrzywdzone przez dorosłych. Nie potrafią uwierzyć, że osoba dorosła może mieć w stosunku do nich dobre intencje. Praca ks. Jacka zostaje jednak nagrodzona. Dzieci przekonują się do niego i zaczynają się otwierać.

„Aż w końcu opowiadają o rodzinie i o tym, dlaczego znalazły się na ulicy. Wtedy mogę zacząć działać, by ich stąd wyrwać.”

Dzieci uzależnione?

Choć trudno w to uwierzyć, bardzo dużo bezdomnych dzieci w Afryce boryka się z problemem uzależnienia. Chodzą z woreczkami z klejem i wdychają jego toksyczny zapach, co daje im chociaż chwilową ucieczkę od trudów codzienności. Ks. Jacek robi wszystko, żeby im pomóc. Próbuje im pokazać, że dobro istnieje i że są na świecie ludzie pełni miłości, którym można zaufać”.

„Opatruje im rany, grzeje się z nimi przy ogniu. Rano, kiedy są jeszcze trzeźwi, może z nimi porozmawiać.”

Z książki dowiemy się też dużo o wierzeniach tamtejszej ludności. Choć jest wśród nich wielu chrześcijan lub wyznawców innej religii, znaczna większość wierzy także w magię. Są wśród nich czarownicy, do których mieszkańcy zwracają się jeśli są z kimś pokłóceni i chcą, żeby spotkało go nieszczęście. Czarownik służy pomocą także kiedy ktoś chce odmienić swoje życie lub uwolnić się od złych duchów.

” W anglikańskim zborze w Uduophori wyganianie demonów ma miejsce raz w miesiącu, pod koniec tygodnia. Przychodzisz, składasz ofiarę, pozostaje wierzyć. Zaczynają o godz. 22. Śpiewy, bębny i krzyki słychać aż do świtu.”

Moja opinia

Według mnie w książce jest za dużo historii. Autor intensywnie opisuje wydarzenia, które miały miejsce w Afryce na początku XX wieku. Wspomina także o Polakach, którzy po zesłaniu na Syberię osiedlili się w Afryce. Nie brakuje też życiorysów m.in księcia Bakhone i biskupa Otunga. Ja te fragmenty omijałam.

Mam bardzo mieszane odczucia na temat tej książki. Było wiele momentów, kiedy czułam się rozczarowana i chciałam ją rzucić w kąt. Były jednak fragmenty bardzo interesujące, z których dowiedziałam się czegoś o życiu i zwyczajach mieszkańców Afryki, a o to mi właśnie chodziło.

Plusem książki jest wiele ciekawych fotografii.

Uważam, że książka może być ciekawa dla osób, które interesuję się kulturoznawstwem, ale też historią. Bez zamiłowania do historii może być trudno przebrnąć przez niektóre fragmenty.